Dostała kluczyki do tego domu z miesiąc temu, a nadal czuje się w nim nieswojo. Za oknem widziała wiele uśmiechniętych twarzy, które kierowały się w stronę centrum. Obserwowała ich przez okno, myśląc sobie czy się sama gdzieś nie udać. Tylko po co...

Nie mając bliższych i konkretnych planów zamknęła drzwi na klucz i wyszła na świeże powietrze, kierując się ulicą Zachodnią w stronę centrum. Sama nie wiedziała czego chce, może po prostu odmiany? W torebce wygrzebała czerwony błyszczyk i poprawiła nim kolor ust.

Pojazd zatrzymał się tam gdzie chciała Eva.
-Dzięki za podwiezienie. Może się jeszcze spotkamy.
Uśmiechnęła się i wysiadła z pojazdu.
-To do zobaczenia.
Otworzyła drzwi i pomyślała o młodzieńcu.
-Jak nie spieszysz się nigdzie, to zapraszam na chwilę. Nie mam pieniędzy za podwiezienie, ale zrobię sowitą kolację. Co Ty na to?
Czekała na odpowiedź.

Dojechali.Zaparkował motor i przytaknął z uśmiechem głową.
Usiadł na jednym z foteli.
- Nie, nigdy nie chciał abym u niego sie uczył czy coś.Przyjął mnie Magneto.Zawdzięczam mu że mam co do roboty.Mieszkałem na wsi, tam zwykle było bardoz nudno.

Przechodził obok "Mrówy" .Rozpoznał motocykl i od razu zoriętował się że kolega n nim siedzący z tej samej chatki dziadzia magnesia jest.Przyjżał się dziewczynie i mrukną pod nosem:
-Paszczur..........-nastepnie ruszył dalej rozglądając się po mieście.
Po chwili cegłówki z sądziedzstwa pofrunęły do domu Evy wybijając jej okna w mieszkaniu.

Zobaczyła kto to zrobił, ale nie wyciągnęła konsekwecji.
-Eh Ci młodzi wandale... nie szanują niczyjej własności... Magneto? Słyszałam o nim tyle co o Xavierze, to znaczy nie za wiele.
Skończyła wcinać swoją kolację, a chłopak nie skosztował nawet kęsa.
-Śmiało, jedz, póki ciepłe.
Spojrzała na niego łagodnie, ale wiatr z uszkodzonego okna rozprysł atmosferę.
-Eh...
Wyjęła telefon i zadzwoniła po fachowca.

OOC:Nikogo niewidziałaś gdyż szyby zostały zbite po tym jak winowajca znikną z zasięgu twojego wzroku.Musiałabyś być telepatką aby się dowiedzieć kto to.Dodatkowo cegły leciały z budynku naprzeciwko ,a winowajca szedł drogą obok domu

Zaczął powoli jeść.
- Olej to...Może sie kiedyś nauczą. - zaczął - Chcesz, moge opowiedzieć ci trochę o Magnecie.Znaczy, tyle co sam wiem...
Przełknął większy kawałek kolacji.Ciągle wpatrywał się w dziewczyne.Praktycznie nie odrywał od niej wzroku.

Pozbierała naczynia, mówiąc przy tym:
-Jak masz trochę czasu, to chętnie posłucham... jak nie o Magneto to o Tobie.
Uśmiechnęła się w zaczęła zmywać po kolacji.
-Przepraszam, że tak Cię dręczę... ale nie spotkałam jeszcze takiego chłopaka, jak Ty...
Zarumieniła się, ale nie widział tego gość, gdyż stanęła tyłem do niego.

Uśmiechnął się, i lekko zarumienił.
- Nie...Nie dręczysz.Dawno z nikim nie rozmawiałem...Zbyt dawno.Magneto przyslał do mnie posłańca, jakiś miesiąc temu.Wiem o nim tyle że stara sie pomóc przetrwac mutantom.Uważa że trzeba zniszczyć ludzi, żeby przeżyć. Albo my, albo oni...
Ciągle myślał nad tym co powiedziała mu dziewczyna.Był trochę zakłopotany.

Usiadła na krześle naprzeciwko gościa.
-To miło, że chce pomóc mutantom, ale to chyba nie najlepszy pomysł, żeby zgładzić ludzkość W końcu większość genów mamy takich samych...
Uśmiechnęła się na sekundę. Trochę zasmuciła się tym faktem, który usłyszała od chłopaka.
-Pewnie się zastanawiasz, czemu się dopytuję... myślę, czy tam, u Magneto, jest lepiej niż wśród ludzi, przy których musisz tłumić moc, aby cię nie skrzywdzili.
Przerwała myśl i powiedziała:
-A właśnie, jak masz na imię? Ja jestem Eva.
Mrugnęła oczkiem.

Odwzajemnił mrugnięcie i wpatrywał się w oczy Evy.
- Tak, myślę że u Magneto jest lepiej niż tutaj.Jednak tylko od ciebie zależy to, czy będziesz chciała się do nas przyłączyć.Myślę, że Magneto nie będzie miał nic przeciwko.
Uśmiechnął się
- Mów mi Peter.